‘Wee little hill ahead’ staat er op het gele bordje langs de kant van de weg. Oftewel een flinke kuitenbijter in het Schots. Ik ben 10km ver in de Loch Ness Marathon en voor mij lijkt de weg steil omhoog te gaan. Ik kan de top niet zien en besluit te gaan wandelen. De laatste keer dat ik een heuvel van dit formaat nam was begin augustus, op vakantie in de Oostenrijkse Alpen. Topfit wilde ik zijn voor deze marathon, fitter dan ooit, sneller dan ooit. Dit zou geen vakantie worden, maar een hoogtestage. Dus rende ik zo vaak, zo ver en zo hard als ik maar kon. En ik voelde me fit, topfit. Tot die 10e augustus. Heel langzaam sloop het monster naderbij om zich vervolgens keihard in mijn linkerachillespees te bijten. Ik was een kilometer of 15 van de tent en wilde eigenlijk nog verder lopen. Maar ja, dit voelde toch echt niet lekker. Dus omkeren maar. Na 30 kilometer strompel ik de camping op. Shit shit shit en dat is dan weer Schots voor ‘o jee haal ik die Loch Ness Marathon wel?
’
Ik maak een fotootje en een reepje etend snelwandel ik omhoog. Ik begin mensen in te halen die proberen hardlopend omhoog te gaan. Bijna boven begin ik weer hard te lopen. Rustig aan, niet te snel. Niet harder dan 6 minuten per kilometer. Langzamer mag ook. Ik denk aan de rit vanuit Inverness vanmorgen vroeg. Een lange sliert met bussen rijdt langs het meer van Loch Ness de Highlands in. Ergens hoog in die Schotse heuvels worden we gedropt, op precies 42.195 meter van de finish langs de rivier de Ness. De mist trekt langzaam op als de doedelzakband zich tussen de renners door naar de startlijn begeeft, een rilling trekt door mijn lijf, de start is nu slechts minuten weg. Ik rek mijn linkerbeen nog eens goed. De fysio heeft mijn kuit en achilles voor de zekerheid flink ingetaped. Exact zeven weken geleden liep ik die laatste duurloop in Oostenrijk. Anderhalve week geleden liep ik voor het eerst weer. Een kwartier! Drie dagen later een half uur! En op dinsdag de ultieme test: kan ik een uur pijnvrij hardlopen? Zo ja, had ik besloten, zou ik starten, hier, hoog in de Schotse heuvels. Met vochtige oogjes loop ik onder de startboog door.
De weg bereikt zijn hoogste punt en ik begin weer te rennen. Eén uur vijf staat er op de Garmin. De achilles voelt goed. Ik voel me goed. Ik loop! Ik ren! Het meer met zijn mythische bewoner doemt op. Wat is het hier mooi! Een foto en dan weer verder, heuvel op-heuvel af. Vlak voor het halve marathonpunt krijg ik het zwaar, de benen lijken van lood. De fut is eruit. Ik strompel een heuvel op. Als het weer omlaag gaat kijk ik op mijn horloge; twee uur gelopen. Wat? Twee uur gelopen? ‘Jeetje man’ zeg ik tegen mezelf, ‘zolang heb je in weken niet gelopen. Wat loop je nu te mopperen?’. Het besef is er ineens. Ik loop nog steeds. Ik ren nog steeds Geen last van mijn achilles. Kop op vent! En weg is het lood uit de benen! Elke meter die ik nu loop is een cadeautje!
De kilometers lijken nu sneller dan ooit voorbij te gaan. Twee-en-een-half uur loop ik nu al. Drie uur. Drie-en-een-half uur. Haha, ik ga gewoon finishen! Op mijl 19 begint de vooraf gevreesde ‘Wall’. Niemand rent hier omhoog. Anderhalve kilometer lang is-ie en als je dan eindelijk boven bent staat daar weer zo’n geel bordje. ‘It’s all downhill from here (sort of!)’. Ik geloof dat ik er als enige om kan lachen. Ik haal steeds meer mensen in. De heuvels hebben hun tol geëist. Maar ik loop nog steeds. Niet snel, maar ik loop! Via de buitenwijken van Inverness loop ik het oude centrum in. Links van mij de rivier de Ness. Straks de brug over en aan de andere kant van de rivier de laatste mijl tot de finish. In de Highlands en langs Loch Ness stond er weinig publiek, maar de laatste kilometers wordt het drukker en drukker. ‘Well done big man, nearly there’, roept een man in kilt mij toe. Geen tijd om er onder te kijken of-ie nu wel of niet er wat onder draagt. Ik moet finishen! Het beste is er nu wel af, maar ik loop nog steeds. Wat een zwaar parcours was dit, maar mooi, o zo mooi. Daar zie ik de opblaas-Nessie, het monster, nog een paar honderd meter en (ultra)marathon nummer 14 zit er op. Wie had dat durven denken de afgelopen weken? En met alweer vochtige ogen loop ik nu de finishboog onderdoor. Het monster bestaat dan wel niet, maar het wonder van Loch Ness, daar was ik zelf bij!
Uiteindelijk in 4u27’gefinished als 1472e loper van de 2478 gefinishte deelnemers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten