Trail by the Sea 42 kilometer "zee-zand-zwaar"

Het licht van de nog prille zondagmorgen glipt de slaapkamer binnen. De oude man opent zijn ogen. Langzaam komt hij overeind. Zijn lijf is stram en zijn rug doet pijn. Voorzichtig tilt hij zijn rechterbeen uit bed, gevolgd door het linker. Zittend op de bedrand kijkt de oude man naar zijn benen. Zou hij er op kunnen staan? De man zucht diep. Hij is moe. Erg moe. Nog even blijven zitten denkt hij. De oude man probeert zich te herinneren waarom hij zo moe is.
Hij kijkt om zich heen. Hij is toch echt in zijn eigen slaapkamer wakker geworden. Ook staat er geen fles wijn op het nachtkastje. De oude man zucht nog eens diep en legt zijn zware hoofd in zijn handen, de ellebogen steunend op de pijnlijke benen. Hij sluit zijn vermoeide ogen. Er drijven flarden van herinneringen binnen. De mist in het hoofd van de man trekt langzaam weg.

De oude man ziet een klein jongetje op het strand. Samen met zijn broertje probeert het jongetje het opkomende water van hun zandkasteel weg te houden. In de verte laten grote schepen pijlers van wat later de Oosterscheldekering zal worden in het woelige water zakken. De oude man glimlacht. Hoeveel vakanties bracht hij als jochie daar niet door met zijn ouders, daar op de kop van Schouwen-Duiveland?

Nieuwe beelden komen binnen. Hetzelfde strand, alleen 35 jaar later. De Oosterscheldekering is gereed. De man is geen jongetje meer. De oude man ziet iemand in de bloei van zijn leven. De jongeman tuurt over zee. Hij haalt diep adem en proeft het zilt op zijn lippen. Hij ziet er gelukkig uit. Hij houdt van de zee. Van de wind en van de golven. Zijn lange haar wappert in de wind. Hij staat er ontspannen bij, daar aan de startlijn van zijn derde Trail by the Sea. Hij ziet de gespannen gezichten van de andere lopers om zich heen. Hij niet. Liep hij niet immers drie weken terug nog de dubbele Utrechtse Heuvelrugtrail? En vorige week nog Limburgs Halfzware? Dan is deze trailmarathon toch een makkie? De oude man lacht van binnen om zijn eigen jeugdige overmoed.

Er komen meer herinneringen in het hoofd van de oude man boven. De start op het stand. Vol gas richting de Oosterscheldekering. Vlak voor de kering linksaf door het duin en weer terug het strand op, waar ze vandaan kwamen. De steile trap op en aan de andere kant weer af, linksaf en dan de Boswachterij Westenschouwen in. De oude man ruikt de dennen weer. Hij denkt aan de kilometers die hij probleemloos afwerkte op die prachtige bospaadjes. Duintje op, duintje af. Hoe smaller het paadje des te meer hij genoot van het lopen. De
oude man ziet zichzelf weer gaan. Burgh-Haamstede in de verte, door de duinen en al een ruim halve marathon in de pootjes, maar nog steeds soepel de benen rond draaiend. Bij de verzorging ziet hij zijn Zeeuwse loopmaatje Lennard. Samen gaat het verder naar de Meeuwenduinen. De oude man grijpt naar zijn kuiten. De herinnering aan de Meeuwenduinen doet hem het zweet uitbreken. Wat is hij blij weer het strand op te mogen. Ook zand, maar dan vlak.

De oude man schudt het hoofd in zijn handen. Het strand is helemaal niet vlak. Het is vloed geworden. Het brede harde strand is verworden tot een smalle strook rul zand. De man die nog zo fris aan de start stond heeft het moeilijk. Zijn benen zijn zwaar, zijn rug gaat steeds meer pijn doen.   Maar hij moet verder. Weer de duinen in. Even gaat het weer wat beter. Veel te snel is daar weer het strand. De vier kilometer strand vergen het uiterste van de man. Hij weet dat hij er nog tien naar de finish moet. Eindelijk weer het bos is. Hij mag van zichzelf even wandelen. Hij pakt zijn rust bij de laatste verzorging. De route gaat weer op en neer door het bos. De oude man ziet zichzelf weer vloekend de steile klimmetjes omhoog strompelen. Hij lacht om zijn eigen geploeter. Niet te hard, want alles doet nog pijn.

De oude man tilt zijn benen terug in bed, hij legt zijn hoofd op het kussen. Wat had hij het zwaar daar aan de Zeeuwse kust. De laatste twee kilometer gaan weer over het strand. De man met het wapperende haar ziet er moe uit. Hij is zichtbaar aan het lijden. Waarom loopt hij verder als hij het eigenlijk niet meer leuk vindt? Hij vloekt en moppert op alles en iedereen. Godzijdank is daar de finish. Hij hoeft niet meer te lopen. Nooit meer. De oude man sluit de ogen. Rust heeft hij nodig. Rust.

Limburg Half Zware 53 kilometer "In Limburg loopt 't lekker"

Kwart over 5 ’s ochtends als de wekker gaat. Het is Valentijnsdag. Vanzelfsprekend staat vandaag mijn grote liefde centraal. Dus kus ik die andere grote liefde vaarwel en trek mijn hardloopkleren aan.
Drie kwartier later stap ik bij mijn zwager Jonathan in de auto. De TomTom wordt ingesteld op Heerlen en in het donker rijden we de A2 op richting Limburg. Voor ons vandaag geen rozen, kaartjes of gedichtjes. Valentijnsdag 2015 staat in het teken van Limburg Half Zware. Dit is qua afstand de helft van Limburg Zwaarste, de 100-kilometerloop die ik in april ga doen. Alleen lopen we nu de route tegen de eigenlijke looprichting in.

Ruim op tijd arriveren we bij de voetbalvereniging in Heerlen. We groeten Willem, die de loop organiseert samen met zijn vrouw Annemarie. Willem heeft 1359 (ultra)marathons gelopen. We bestellen een koffie en raken aan de praat met een jongen uit Utrecht die vandaag voor het eerst verder dan de marathonafstand gaat lopen. Niet veel later komen Ernst-Jan en Renske binnen. Het echtpaar dat samen al vele wedstrijdjes heeft gelopen. Van marathons tot tochten van meer dan 300 kilometer aan een stuk. Steeds meer mensen druppelen binnen in de kantine. Handen worden geschud, verhalen worden uitgewisseld. Oud en jong, man en vrouw, groentjes en ouwe rotten, iedereen praat met elkaar. Welkom in de ultraloopwereld. Hier is iedereen gelijk.

De gezelligheid wordt onderbroken door Willem die roept dat we op pad gaan. De start is namelijk 20 kilometer verderop en via een grote lus lopen we dan terug naar Heerlen. Met nog zeven andere lopers neem ik plaats in de camper van Willem. De camper dient onderweg als verzorgingspost.

Aangekomen in het Vijlenerbosch staan nog meer lopers te wachten. Iets meer dan 40 afgetrainde lijven staan uiteindelijk klaar voor de start. Willem telt van 10 terug naar 1 en de groep zet zich in beweging. Limburg Half Zware is een zogenaamde groepsloop. Tot de tweede verzorgingspost op 20 kilometer wachten we op elkaar. Omdat niemand zin heeft om daar lang te wachten op de laatste loper, is het tempo niet hoog. Bovendien loop je hier ook voor de gezelligheid.  Renske en ik lopen samen op kop, de rest volgt. De route zit in onze Garmins. Pijlen en linten zijn er niet. Willem had ons al wat bonuskilometers beloofd, maar door fout lopen staat de teller uiteindelijk op 53,8 kilometer. Geeft niets, we houden immers van lopen.

De tijd vliegt voorbij als we heuvel op en heuvel af richting Epen gaan. We steken de Geul over en klimmen weer omhoog. We doorkruisen velden met meidoornhagen, lopen langs beekjes en voor we het weten is daar de eerste verzorging na tien kilometer. Er is thee, water en cola, maar ook ontbijtkoek, wafels en biscuit. Iedereen oogt nog fris. Als de laatsten er zijn gaan we als groep weer rustig op pad. We bereiken het Onderste Bosch en bos in Limburg betekent maar één ding, namelijk dat de hellingen te steil zijn voor landbouw. En ook te steil om naar boven te rennen. In ganzenpas gaat het naar boven om vervolgens weer af te dalen richting het Geuldal. Alsof we nog niet genoeg modder hebben gezien mogen we door wat kletsnatte weilanden ploeteren. De loopster naast mij, ooit een docent van mij op de lerarenopleiding, verliest haar schoen in de zwarte brei. Na het oversteken van de Geul gaan we weer omhoog richting onze startplaats. Hier staat de camper op ons te wachten. Nog 30 te gaan. Maar eerst doen we ons tegoed aan de tomatensoep van Annemarie en al het andere lekkers dat voor ons is uitgestald.

Als de groep compleet is mogen we van Willem weer op pad. Nu is het ieder voor zich, tenminste, als je de route in je horloge hebt staan. Anders is het wel zo handig om bij iemand te blijven die de weg kent. Mijn benen voelen goed, dus ik besluit mee te lopen met het eerste groepje lopers. De weg gaat nu op en neer door het bos richting het drielandenpunt bij Vaals. Dit zijn de Dutch Mountains. We maken flink wat hoogtemeters in korte tijd. Mijn kuiten laten van zich horen bij de zoveelste klim. De grond is hier bezaaid met kalkstenen keien en boomwortels. Afdalen vergt opperste concentratie. We passeren een grenspaal uit 1843 en rennen België binnen. Niet veel later schrikken de toeristen op de Vaalserberg zich rot als een tiental bebaarde en bezwete mannen zich een weg baant tussen de kinderwagens door. Geen tijd voor een foto of een ijsje, wij moeten door en dalen aan de andere kant steil af richting het Duitse Vaalserkwartier. Er volgt een sprint richting de camper van Willem. Wie er het eerst is krijgt namelijk als eerste een bruine boterham met gebakken ei. En dat smaakt heerlijk na 30 kilometer heuvelland.

Met het broodje ei in mij hand ga ik verder op pad. We lopen nu met z’n drietjes; mijn zwager, Tim uit Aken en ik. Tim is vanochtend lopend uit Duitsland naar de start gekomen en gaat na afloop weer lopend terug. Al met al een rondje van 85 kilometer. Jonathan liep eerder dit jaar de 100 van Winschoten ruim binnen de tien uur. Ik bevind me dus in goed gezelschap. Al keuvelend over onze grote liefde gaan we verder. De lucht boven ons is inmiddels opengetrokken en de zon doet zich gelden. Ik krijg spijt dat ik geen korte broek aan heb getrokken. Jonathan vindt het welletjes en loopt van ons weg. Tim en ik lopen samen verder en halen twee Brabanders in. Met z’n vieren arriveren we bij de laatste post op 40 kilometer. Ik laat de bekers vla voor wat ze zijn en neem enkel wat cola en ontbijtkoek. Na het vullen van de waterzak ben ik klaar voor het laatste stuk.

De route blijft op en neer gaan en de zon blijft schijnen. De gelopen kilometers beginnen hun tol te eisen. Gelukkig ben ik niet de enige en gezamenlijk zwoegen we verder. Omhoog doet pijn aan de kuiten en naar beneden aan de bovenbenen. Om beurten lopen we voorop om de vaart er enigszins in te houden. We tellen de kilometers af naar de finish. Nog 6, nog 5, nog 4, nog 3, nog 2. We zien Heerlen in de verte liggen. Tim en een Brabander zitten goed stuk. De andere Brabander vraagt of we nog even gaan aanzetten. Niets ervan. Na al dat geploeter gaan we ook met z’n allen finishen. Tijd is niet belangrijk bij de Half Zware. Dan is daar de laatste klim. Bijna op handen en voeten moet je naar boven, zo steil. Dan snel de schoenen uit voor de deur van de kantine en je binnen afmelden bij Annemarie. Het zit erop! Wat een heerlijke dag weer!

I love running!