Lizette, Lisenka en Anke: petje af voor jullie! |
De dag begon goed voor deze man. Om kwart over zes stappen Lizette en ik in de auto. We hadden naar Parijs kunnen rijden voor een romantisch weekendje, nu onze meiden uit logeren zijn. Maar wij gaan liever samen lopen. Ver lopen. Onderweg voorziet Lizette me, zoals vrouwen dat zo goed kunnen, van koffie en broodjes. Het is gezellig zo met z'n tweetjes. De zon hangt laag boven de A1 en kleurt de lucht prachtig oranje. We zijn op weg naar Nijverdal. We komen er graag, in Salland. Vorige maand waren we hier nog op vakantie. Stiekem hebben we ook al op Funda gekeken. Wie weet...Vandaag hebben we weer alle tijd om te genieten van al het moois om ons heen en de vriendelijkheid van de Sallanders.
D(r)iemteam klaar voor de start |
We duiken weer het bos in. Nog maar tien tot de doorkomst bij de start. Heel langzaam voel ik me benen zwaarder worden. Langs het avonturenpark gaan we. Lisenka heeft zich bij ons gevoegd. Af en toe zeggen we wat tegen elkaar, maar het lijkt erop alsof we allemaal de kilometers gaan voelen. De welbekende zandkuil wandelen we omhoog, dan is het Ravijn niet ver meer. We kunnen wel weer wat energie gebruiken. Plots trekt mijn maag samen. Kromgebogen sta ik stil. Bah, misselijkheid. Gelukkig hou ik alles binnen. Voorzichtig ga ik weer verder. Zo lang ik niet te snel gaat vindt mijn maag het okay. Na 5 uur 32' zijn we terug bij de start. Vijftig kilometer gedaan. Wat rest is een lusje van 25.
doorkomst na 50 kilometer |
het MTB-parcours na de 50 kilometer |
Alleen bij de eerste de beste klim gaat het weer bijna mis met de inhoud van mijn maag. Ik moet wandelen tegen de misselijkheid. Lizette heeft de diesel aanstaan en gaat gestaag verder. Anke komt me voorbij en haakt aan bij Lizette. Voorzichtig probeer ik weer te rennen. Even gaat het goed, dan moet ik weer wandelen. Lisenka loopt me nu voorbij. Bovenop de Haarlerberg zie ik de drie supersterke dames in de verte lopen. Ik bijt mijn tanden op elkaar en voer langzaam het tempo op. Ik krijg weer oog voor de prachtige omgeving. Dit is de reden dat ik elk jaar weer de Salland Trail loop. Beetje bij beetje verdwijnt de misselijkheid. Lizette en co komen weer in mijn gezichtsveld. De drankpost bij 60 kilometer is nu niet ver meer.
Bij de post staat, zoals elk jaar, Gerard met bouillon. Hij is een van de vele vrijwilligers die de Sallandtrail tot een van de toptrails van Nederland maken. Ik geef hem een hand en hij vraagt of ik in augustus de 100 kilometer kom lopen. De bouillon durf ik niet aan, maar van het colaatje knap ik ook op. De drie dames hebben op me gewacht en als viertal gaan we verder. 'Hoe loop je in vredesnaam 100 kilometer?' vragen ze me. Hoewel de datum van de Salland Trail 100km al met potlood op de kalender staat, moet ik er nu even niet aan denken. Ik krijg in beide benen het geval dat de kramp er elk moment in kan schieten. Hamstrings en kuiten schreeuwen beurtelings om aandacht. Dit heb ik nog niet eerder meegemaakt. Misschien had het zout uit de bouillon me goed gedaan. Ik durf niet aan te zetten. Heel voorzichtig lopend probeer ik bij mijn groepje te blijven. Het is een wankel evenwicht in mijn benen, de kramp blijft op de loer liggen. Ik moet me, en dat klinkt tegenstrijdig, focussen om ontspannen te blijven lopen. De toppers naast me blijven gezellig kletsen, maar ik kan niet de adem vinden om veel terug zeggen. De kilometers gaan tergend langzaam. Dit gaat op ultralopen lijken denk ik bij me zelf. Tijd voor de ultraknop. Ik haal een restje energie naar boven en zowaar gaan de benen weer wat soepeler rond. Ik loop zelfs voorop en het tempo gaat omhoog. Tussen 65 en 70 kilometer loop ik eigenlijk best wel lekker. Ik merk alleen dat ik mijn lichaam voedsel nodig heeft en dat heb ik vanwege mijn maag niet genomen. Gelukkig is daar de laatste verzorging. Ik snaai twee stukken ontbijtkoek mee en we gaan weer op pad.
Een paar honderd meter hou ik het vol en dan is de koek op. Letterlijk en figuurlijk. Lizette, Lisenka en Anke lopen bij me weg. Wat een bikkels! Ze lopen nog zo soepel. Ik blijf achter als de veertiger op zijn zaterdagse rondje waar dit verhaal mee begon. Ik zou ze bij de finish pas weer zien. Voor de finish haalt eerst Jet me bij, even later gevolgd door Hannah. Ook al van die sterke vrouwen. In de laatste steile afdaling kan ik ze niet meer bijhouden. In true ultra spirit wachten ze 100 meter voor de finish op me. Gedrieën rennen we over de finish. Een hand van Bertus en dan naar mijn stralende vrouw toe. Wat een prachtig debuut op deze afstand!
Met Hannah en Jet over de finish. |
Links 8u48, rechts 8u44. |
Vorig verslag (Dutch Coast Ultra Run 75km)
Volgend verslag (Limburg Zwaarste 100km)