zaterdag 12 maart 2016

Salland Trail 2016: Girl Power!


 Wie bij ultralopen denkt aan mannen met woeste baarden die met onverschrokken blik, stilzwijgend kilometer na kilometer afwerken in weer en wind, kwam zaterdagmiddag op de Sallandse Heuvelrug bedrogen uit. Onder een stralend zonnetje zien we drie vrouwen lichtvoetig en luid kwebbelend heuvel op-heuvel af lopen. Enkele meters achter hen loopt een man met een baard. Stilzwijgend. Zijn blik verraadt weinig goeds. Er staat een bordje met 70 kilometer langs het pad. De vrouwen versnellen en lopen langzaam weg bij de man. Ze zien er uit alsof ze dit vaker gedaan hebben. De man lijkt stil te staan. Het gat tussen hen wordt groter en groter. Het gelach van de vrouwen verdwijnt langzaam in de verte. Met gebogen hoofd loopt de man verder. Wie niet beter weet, ziet een man die in gevecht tegen de midlife-kilo's een paar hardloopschoenen heeft gekocht en op zijn wekelijks rondje van vier kilometer ingehaald wordt door drie ervaren ultraloopsters.

Lizette, Lisenka en Anke: petje af voor jullie!
Helaas. Ik weet beter. Die man ben ik. En die vrouwen zijn Lisenka, Anke en mijn eigen vrouw Lizette. Daar loop ik dan, ruim twintig (ultra)marathons in de benen, waaronder twee 100-kilometerlopen en een drietal van 75 kilometer. Daar lopen ze bij me weg, de drie debutanten op deze afstand. Wat lopen ze makkelijk bij me weg. Het wordt me langzaam en pijnlijk duidelijk: ik ben van het zwakke geslacht. Echte ultralopers hebben geen baard, echte ultralopers scheren hun benen.

De dag begon goed voor deze man. Om kwart over zes stappen Lizette en ik in de auto. We hadden naar Parijs kunnen rijden voor een romantisch weekendje, nu onze meiden uit logeren zijn. Maar wij gaan liever samen lopen. Ver lopen. Onderweg voorziet Lizette me, zoals vrouwen dat zo goed kunnen, van koffie en broodjes. Het is gezellig zo met z'n tweetjes. De zon hangt laag boven de A1 en kleurt de lucht prachtig oranje. We zijn op weg naar Nijverdal. We komen er graag, in Salland. Vorige maand waren we hier nog op vakantie. Stiekem hebben we ook al op Funda gekeken. Wie weet...Vandaag hebben we weer alle tijd om te genieten van al het moois om ons heen en de vriendelijkheid van de Sallanders.

D(r)iemteam klaar voor de start
De startnummers zijn snel gehaald, we krijgen er een mooie Buff bij. Mister Salland Trail Bertus wacht ons op bij de kleedruimte. Op het gemak kleden we om, praten wat bij met bekende trailers en wandelen op het gemak naar de start. Om kwart voor negen mogen we weg. Heerlijke paadjes voeren ons door het bos de Hellendoornse berg over. Ik loop een stukje op met Hannah en de kilometers vliegen voorbij. Een stuk vlaai bij de eerste post op 13 kilometer en op weg naar de Lemelerberg. Langs de Boksloot zet Lizette de vaart er in. Een loper die ik ken van Limburg Half Zware en ikzelf manen haar rustig aan te doen, maar het is aan dovemansoren gericht. Wanneer we een stukje asfalt tegenkomen lijkt ze op weg naar haar 10-kilometertempo. En we moeten nog zo ver.


De Lemelerberg ligt er weer prachtig bij. De benen voelen goed. We kletsen met de lopers om ons heen en supersnel is daar de verzorging op 24 kilometer. Snel gaan we weer richting Archemerberg. Het gaat omhoog en omlaag over heide en zandvlaktes. We kunnen kilometers ver om ons heen kijken. De temperatuur stijgt gestaag en kilometer na kilometer genieten we van het lopen. Een colaatje bij de post na 34 kilometer en we gaan weer richting Hellendoorn. Wanneer ik even stop om mijn schoen wat losser te doen zegt Lizette 'rustig' door te lopen. Wanneer ik op kijk loopt ze zeker 200 meter voor me. Pas als ze stilstaat bij de verzorging op 40 kilometer haal ik weer bij.

We duiken weer het bos in. Nog maar tien tot de doorkomst bij de start. Heel langzaam voel ik me benen zwaarder worden. Langs het avonturenpark gaan we. Lisenka heeft zich bij ons gevoegd. Af en toe zeggen we wat tegen elkaar, maar het lijkt erop alsof we allemaal de kilometers gaan voelen. De welbekende zandkuil wandelen we omhoog, dan is het Ravijn niet ver meer. We kunnen wel weer wat energie gebruiken. Plots trekt mijn maag samen. Kromgebogen sta ik stil. Bah, misselijkheid. Gelukkig hou ik alles binnen. Voorzichtig ga ik weer verder. Zo lang ik niet te snel gaat vindt mijn maag het okay. Na 5 uur 32' zijn we terug bij de start. Vijftig kilometer gedaan. Wat rest is een lusje van 25.
doorkomst na 50 kilometer
Na een stuk krentenbrood gaan we dit jaar na de doorkomst niet steil omhoog door het mulle zand, maar volgt er stuk pas aangelegd MTB-parcours. Vast leuk op twee wielen, maar op twee vermoeide benen heel vervelend. Op-af-op-af-op-af. Gggrrrr.

het MTB-parcours na de 50 kilometer
Het naastgelegen asfalt van het fietspad ziet er verleidelijk uit. Gelukkig is daar het tunneltje richting het Nationaal Park. Hier zijn de klimmetjes gelukkig wat langer en kun je beter in een ritme komen.

Alleen bij de eerste de beste klim gaat het weer bijna mis met de inhoud van mijn maag. Ik moet wandelen tegen de misselijkheid. Lizette heeft de diesel aanstaan en gaat gestaag verder. Anke komt me voorbij en haakt aan bij Lizette. Voorzichtig probeer ik weer te rennen. Even gaat het goed, dan moet ik weer wandelen. Lisenka loopt me nu voorbij. Bovenop de Haarlerberg zie ik de drie supersterke dames in de verte lopen. Ik bijt mijn tanden op elkaar en voer langzaam het tempo op. Ik krijg weer oog voor de prachtige omgeving. Dit is de reden dat ik elk jaar weer de Salland Trail loop. Beetje bij beetje verdwijnt de misselijkheid. Lizette en co komen weer in mijn gezichtsveld. De drankpost bij 60 kilometer is nu niet ver meer.

Bij de post staat, zoals elk jaar, Gerard met bouillon. Hij is een van de vele vrijwilligers die de Sallandtrail tot een van de toptrails van Nederland maken. Ik geef hem een hand en hij vraagt of ik in augustus de 100 kilometer kom lopen. De bouillon durf ik niet aan, maar van het colaatje knap ik ook op. De drie dames hebben op me gewacht en als viertal gaan we verder. 'Hoe loop je in vredesnaam 100 kilometer?' vragen ze me. Hoewel de datum van de Salland Trail 100km al met potlood op de kalender staat, moet ik er nu even niet aan denken. Ik krijg in beide benen het geval dat de kramp er elk moment in kan schieten. Hamstrings en kuiten schreeuwen beurtelings om aandacht. Dit heb ik nog niet eerder meegemaakt. Misschien had het zout uit de bouillon me goed gedaan. Ik durf niet aan te zetten. Heel voorzichtig lopend probeer ik bij mijn groepje te blijven. Het is een wankel evenwicht in mijn benen, de kramp blijft op de loer liggen. Ik moet me, en dat klinkt tegenstrijdig, focussen om ontspannen te blijven lopen. De toppers naast me blijven gezellig kletsen, maar ik kan niet de adem vinden om veel terug zeggen. De kilometers gaan tergend langzaam. Dit gaat op ultralopen lijken denk ik bij me zelf. Tijd voor de ultraknop. Ik haal een restje energie naar boven en zowaar gaan de benen weer wat soepeler rond. Ik loop zelfs voorop en het tempo gaat omhoog. Tussen 65 en 70 kilometer loop ik eigenlijk best wel lekker. Ik merk alleen dat ik mijn lichaam voedsel nodig heeft en dat heb ik vanwege mijn maag niet genomen. Gelukkig is daar de laatste verzorging. Ik snaai twee stukken ontbijtkoek mee en we gaan weer op pad.

Een paar honderd meter hou ik het vol en dan is de koek op. Letterlijk en figuurlijk. Lizette, Lisenka en Anke lopen bij me weg. Wat een bikkels! Ze lopen nog zo soepel. Ik blijf achter als de veertiger op zijn zaterdagse rondje waar dit verhaal mee begon. Ik zou ze bij de finish pas weer zien. Voor de finish haalt eerst Jet me bij, even later gevolgd door Hannah. Ook al van die sterke vrouwen. In de laatste steile afdaling kan ik ze niet meer bijhouden. In true ultra spirit wachten ze 100 meter voor de finish op me. Gedrieën rennen we over de finish. Een hand van Bertus en dan naar mijn stralende vrouw toe. Wat een prachtig debuut op deze afstand!
Met Hannah en Jet over de finish. 

Links 8u48, rechts 8u44.
Ik schud Bertus de hand en hoop hem en zijn fantastische team van vrijwilligers in augustus weer te zien. Bij het zwembad staat een vrouw die de lopers een muntje van €0,50 leent voor het kluisje. Een organisatie die aan zulke details denkt, fantastisch vind ik dat. Op de terugweg pakken we een menuutje bij de grote gele M. Om 8 uur 's avonds rijden we Leerdam weer binnen. Lizette pakt bij het inparkeren tot tweemaal toe het stoepje mee. Gelukkig, er is nog iets dat mannen beter kunnen ;-)






Vorig verslag (Dutch Coast Ultra Run 75km)          

                                                                           Volgend verslag (Limburg Zwaarste 100km)