Indian Summer Ultra 125 kilometer

Ik herken ze in het licht van mijn hoofdlampje. Witte wieven zijn het. Ze dansen om me heen in het duister van het bos. 'Kom Christiaan', fluisteren ze, 'ga met ons mee'. Ze wenken me. Witte wieven zijn de geesten van ultralopers die lang geleden ergens onderweg een lintje of afslag gemist hebben en nu al eeuwenlang doorrennen, maar nooit meer de finish zullen bereiken. Hun vetverbranding is zo geoptimaliseerd dat het lijkt of ze zweven. 'Kom Christiaan, ga met ons mee, wij rennen al honderden jaren, ga met ons mee en ren voor eeuwig'. Ik schud mijn hoofd en weg zijn ze. Ik wil niet eeuwig rennen. Ik wil stoppen. Nu meteen. Honderdvijftienkilometer is ver zat. Ik vind lopen helemaal niet leuk meer. Toch kan ik maar beter doorrennen, des te eerder ben ik klaar met die onzin.

Ik heb vijf minuten voorsprong op de cutoff als ik weg loop bij post 4 op 84 kilometer. Het schemert als ik deze lus van 25 kilometer in ga. De vrijwilligers op de post hebben me gewaarschuwd dat het een zware lus is. Slechts 16 van de 49 ingeschreven deelnemers op de 125-kilometerafstand beginnen aan deze lus. Vijftien lopers kiezen er hier voor om de lus over te slaan en de resterende 16 kilometer naar de finish te lopen en als 100-kilometerfinisher in de uitslagen opgenomen te worden. Het restant is al eerder uitgevallen. Ik ga als laatste 125-kilometerdeelnemer deze lus in. Binnen vijf minuten heb ik mijn korte broek voor een lange tight verruild, een kop bouillon op en een blikje Radler achterover geslagen. Ik moet op tijd weer terug zijn bij deze post anders mag ik niet verder met de laatste etappe. Ik vlieg. Fuck de cutoffs. Finishen wil ik. Op de 125. Daarvoor ben ik hier. Daarvoor loop ik al de hele dag. De gedachte aan een voortijdig einde wedstrijd boort een berg oerkracht in mij aan. Deze etappe wordt mijn snelste. In het pikkedonker werk ik een bifiworstje weg. En dan weer gas op de plank. Ik haal een loper in die een uur voor mij is weggelopen bij post 4. Met 25 minuten voorsprong op de cutoff ben ik weer terug.

'Ik heb pijn. Punt. Ik ben moe. Punt. Ik loop door. Uitroepteken.' Mijn mantra voor vandaag herhaal ik keer op keer. Al vanaf kilometer 20 voel ik mijn heupen. Elke stap doet pijn. Ik zoek de afleiding in het prachtige Drentse landschap. Het is met recht een indian summer vandaag. Heide, bossen, zandverstuivingen. Beken, hunebedden en grafheuvels. De organisatie van deze trail heeft een schitterende route uitgekozen. Zwaar, dat wel, maar met minimaal asfalt. Ik hou wel van dit oerlandschap. Af en toe vervloek ik een stukje. Zoals langs het Amerdiep. Dikke pollen gras, zo ongelijk als het maar kan. Dit doet pijn aan mijn bekken. Ik begin mezelf, zoals zo vaak, af te vragen waarom ik toch van die achterlijke afstanden loop. Lopen is niet leuk, zelfs niet in het mooie Drenthe. De kilometers gaan er niet sneller door voorbij. Dan mijn mantra maar weer herhalen. 'Ik heb pijn. Punt. Ik ben moe. Punt. Ik loop door. Uitroepteken'. Bij het bordje van 60 kilometer realiseer ik me dat ik geen pijn meer heb. Bijna op de helft!

Winfried Bats van de organisatie hangt mij de medaille om. 125 km solo staat er achter op. Solo? Dacht het niet! Waar was ik geweest zonder al die fantastische mensen bij de verzorgingsposten? Zonder de bemoedigende woorden van de mountainbikers? Zonder de mensen die de route zo perfect uit hebben gepijld? Solo? Solo was het me niet gelukt. Zonder af een toe een praatje met mijn collegalopers had ik het niet gered. Marco en Simone van Team Raidlight. De lopers die ik ken van Limburgs Zwaarste, Salland of de Dutch Coast. Richard en Eddy waarmee ik als laatste lopers over de eindstreep ging. Ik dank jullie allemaal! Lopen is niet altijd leuk, maar finishen is altijd geweldig!

Berg en Dal Ultra (60km)

Als het maar vet is, en zout. Wij zijn het er snel over eens. Wij zijn Renske, Hannah en ik. We lopen over de Mookerheide. De Maas glinstert in de verte. We moeten nog een kilometer of tien en dan kunnen we er ons pas daadwerkelijk aan over geven: de post-run maaltijd. We geloven dat ons lichaam zelf aangeeft wat het nodig heeft na al die langloperij. Bitterballen, bifiworstjes, Tucjes of gewoon een lekker frietje. Even de vetvoorraad en de zouten aanvullen. Ik krijg er trek in. Even later passeren we wat schapen en ik voeg shoarma aan mijn verlanglijstje voor het avondeten toe. Bij de eerstvolgende verzorging doe ik het af met een stukje banaan en wat dropjes. Gelukkig komt Jacolien kort na ons aanzetten bij de post en kunnen we met zijn viertjes weer verder richting finish. Nog maar zeven kilometer en dan zit de tiende Berg en Dal Ultra er op.

Bij de lokale tennisvereniging in Berg en Dal gaan we van start. We zijn te gast bij de wandelaars van s.v. De Lat. Zij zijn wat eerder vertrokken voor hun tocht over 25, 40 of 60 kilometer over de stuwwallen ten oosten van Nijmegen. Willem Mütze, een begrip in ultraland, heeft het weer mooi geregeld. 'Niet te hard van start', waarschuwt hij ons net voor de start, 'vergeet niet te genieten'.

Ik loop op met Mario, een imposante verschijning met al zijn tattoos. Maar een op en top vriendelijke  kerel en goed gezelschap tijdens het lopen (jammer van zijn voorliefde voor ADO, Man. Utd. en Suunto ;-) ) Al ouwehoerend over van alles en nog wat lopen we twee keer verkeerd. Maar wat geeft het. De omgeving is prachtig. De bossen zijn nog overwegend groen, maar het rood, bruin en geel verraadt dat de herfst er aan komt. Vandaag is een mooie nazomerdag. De kilometers vliegen voorbij.

Over de schouder van Mario meekijkend

We lopen Heilig Landstichting in onder een poort door met een fraaie afbeelding van Maria en Jezus. Even later lopen we langs de prachtige Cenakelkerk. Die ik wil ik nog wel eens van binnen zien. Maar vandaag moet er gelopen worden. Zestig kilometer. Hardlopen is tegenwoordig mijn religie. Misschien wel de meest vreedzame van alle religies. Met alles er op en er aan. Innerlijke strijd, twijfel, geloof, hoop, liefde en zelfs wederopstanding. (Soms meerdere keren op een dag)

Cenakelkerk

Welkom in Heilig Landstichting 

Mario gaat wat langzamer lopen en ik sluit aan bij Hannah, Jacolien en Renske. Met Renske praat ik er over; wat betekent het ultralopen voor je? Wat doet het met ons? We menen allebei dat we er in het dagelijks leven baat bij hebben. Lang lopen maakt je rustig. Veel problemen en zorgen van alledag ondergaan we als Boeddhistische monniken. Door het lopen. Geloven we tenminste. Maar ook de twijfel. Wat doet het met ons lijf? Met ons hart? Is het nou echt zo gezond als we onszelf voorhouden?

Bij de verzorgingspost kunnen we even aarden. Uit de camper van Willem komen boterhammen met gebakken ei tevoorschijn. Niet alleen de geest moet gevoed worden.

Broodje ei, wafel en cola. Superfoods voor ultralopers.

Jacolien houdt het bij vla. 

We lopen verder met z'n viertjes. De glooiende heuvels met akkers en weiden gaan we over, door Groesbeek en weer de beboste stuwwallen op en af. Ik loop lekker en geloof dat ik nog uren door kan lopen. Jacolien twijfelt. Over L'Echappé Belle en over vlakke ultralopen. Renske, die tochten maakte van meer dan 300 kilometer non-stop, weet zeker dat ze nog niet tegen haar grenzen aan is gelopen. En Hannah loopt, zoals altijd, vredig verder. Het zijn drie sterke vrouwen waar ik mee loop. Ze geloven in zichzelf. Meestal. Maar altijd is het fijn om samen te lopen. Zeker weten!

Jacolien, Renske en Hannah laten me hun hielen zien...

De laatste kilometers. De benen die zojuist nog soepeltjes de kilometers afwerkten worden zwaarder en zwaarder. De twijfel slaat toe. Als ik vandaag makkelijk de 60 kilometer zou doorkomen wist ik zeker dat ik klaar was voor de 125 kilometer van de Indian Summer Ultra eind oktober. Poeh, ik moet er nog even niet aan denken. Van binnen hoor ik een stem: 'Weg met die negatieve gedachten Christiaan! Vertrouwen hebben! En hopen dat het meevalt...'

Na 6 uur en 59 minuten zijn we weer terug bij de start. Ik geloof dat ik klaar ben voor de ISU125!

Even aarden...

Wat ziet Renske daar in de hemel?

Willem: twee meter vriendelijkheid!

Vorige loop: UltraSallandTrail