Run Forest Run Besthemerberg 42 kilometer "Als hardlopen vluchten wordt..."

Zaterdagochtend. Het is nog stil en donker in huis als ik de badkamer in sluip. Ruim voor de wekker ben ik al wakker geworden. Zachtjes loop ik naar beneden voor een kop koffie en een boterham met hagelslag. Mijn tas met kleding heb ik gisterenavond al klaar gezet en meermalen gecontroleerd. Toch nog even een laatste check, met als ezelsbruggetje voor mij de letter s; schoenen, slippers, sokken, shorts (kan ook een lange tight zijn), shirt, Salomonpetje, schone onderbroek, schone handdoek, sporthorloge en slang. Jawel, slang. Ik heb een keer 27 kilometer gelopen met een drinkzak op mijn rug, terwijl de bijbehorende drinkslang nog thuis lag. Verder nog een Buff, een paar gelletjes en reepjes en voor de terugweg Bifiworstjes, een pakje Tuc en een flesje cola. Ready to go!

Om acht uur stuur ik de auto de snelweg op. Skyradio schalt ‘ I’m dreaming of a white Christmas’ in de ether. Ik droom van heel andere dingen. Mijn droom is honderd kilometer hardlopen. Honderd kilometer door het zuid-Limburgse heuvelland. Dat zijn 3.000 hoogtemeters. Om zes uur ‘s ochtends ga je op pad en voor tien uur ‘s avond moet je weer binnen zijn. Daar droom ik van. Elke dag opnieuw. Als even later ‘Another 45 miles to go’ van de Golden Earring uit de boxen klinkt bedenk ik snel dat ik er in Limburg dan pas 28 kilometer op heb zitten. Om mijn droom uit te laten komen moet er natuurlijk veel getraind worden. Vandaag gaat dat gebeuren in de buurt van het Overijsselse Ommen. Daar staat namelijk de eerste editie op het programma van de Run Forest Run Besthemerberg Trail marathon. Een mooie afstand voor een langzame duurloop.

Als hardlopen vluchten wordt…
De start van de trail is op het terrein van een bungalowpark midden is het bos. Twee maanden geleden heeft de organisatie te horen gekregen dat op het park tijdelijk 350 asielzoekers gehuisvest gaan worden. Of dat geen probleem was vroeg de gemeente Ommen zich af. Integendeel vond de organisatie en zij kwam met een geweldig plan. Aan alle deelnemers is gevraagd om in hun kast te kijken of daar nog ongebruikte hardloopkleren en -schoenen liggen. Voor de asielzoekers, vaak hals-over-kop gevlucht, zijn dat onbetaalbare luxeartikelen. Ook aan warme winterjassen is een groot gebrek. De nieuwe bewoners van het park is gevraagd om mee te helpen bij de verzorgingspost bij de finish en als verkeersregelaar. De loop krijgt het thema ‘als hardlopen vluchten wordt’ mee.

In het voormalige restaurant haal ik mijn startnummer op en geef mijn zak met warme kleren en hardloopschoenen voor de vluchtelingen af. Het contrast is groot. Vijf minuten later hijs ik me in mijn nieuwe tight met bijpassend shirt, donderdag nog even snel gekocht voor 150 Euro. Aan mijn pols mijn Garmin Forerunner, Salomonschoentjes aan mijn voeten. Mijn iPhone stop ik in mijn Salomonrugzak.

In het voormalige restaurant van het park wacht ik op de start. Langzaam druppelen de asielzoekers binnen. Veelal jonge mannen, soms rillend van de kou. Op site van Run Forest Run zijn de verhalen achter de donkere ogen te lezen. De man wiens broer door een sluipschutter werd gedood. Een ander liet zijn vrouw en twee kinderen van 6 en 2 achter in Syrië. En ik? Ik kom hier voor de lol een stukje rennen. Zij moesten rennen voor hun leven. Ik droom van heel ver lopen, zij dromen van een leven in vrijheid. Ik ga straks weer naar mijn gezin, zij zien hun gezin misschien nooit meer terug…

De belangrijkste bijzaak in het leven.
De ruim 40 marathonlopers starten in twee groepen. Ik mag om 10:30 uur in de eerste shift op pad. Het leuke van het meedoen aan kleinschalige trails is dat je altijd wel een bekende tegenkomt. In het startvak begroet ik Leo die ik nog ken van de Zestig van Texel. Met de Duitse ultraloper Manfred liep ik in maart nog een groot deel van de Salland Trail samen. We kletsen even bij en dan mogen we los!

Je hebt van die dagen dat alles vanzelf gaat, dat je wel lijkt te vliegen. Vandaag was niet zo’n dag. Mijn benen lijken van lood. De beginnende verkoudheid van de afgelopen dagen heeft vannacht goed doorgezet en mijn neus zit helemaal verstopt. Ik adem als een wilde buffel als we kort na de start de Besthemerberg op mogen. Hijgend en proestend kom ik boven. Another 41 kilometers to go, denk ik bij mezelf. Nu duurt het meestal wel zeker een kilometer of vijf voordat ik mijn ritme te pakken krijg. Aan die gedachte hou ik me vast. Al snel loop ik alleen. Dat is maar goed ook want ik spuug de ene na de andere groene klodder uit. Mijn neus blijft echter potdicht en het ademen valt me zwaar. Als ik mijn neus snuit krijg ik tot overmaat van ramp ook nog eens een bloedneus. Na drie kwartier loop ik nog steeds te ploeteren. Ik besluit wat te eten, misschien helpt dat. Maar eten met een verstopte neus, terwijl je aan het rennen bent, is niet handig. Binnen no time ben ik buiten adem. Dan maar even wandelend de Sultana naar binnen werken. Na tien kilometer moedeloos voortgaan vraag mezelf af of ik er zo nog ruim 30 kan lopen.

Ik loop nu langs een wei en zie vijf paarden in de verte langs het hek. Als ik er langs loop lijken ze te beseffen dat ik het moeilijk heb. Ze beginnen eerst nog rustig met me mee te draven, maar al gauw gaan ze er in volle galop vandoor langs het hek. Aan het einde keren ze om en komen me nu  tegemoet. De aarde trilt onder het geweld van de paardenhoeven. Weer lopen ze even met me op, om er vervolgens weer snel vandoor te gaan. Wat een explosie van kracht, deze dieren op volle snelheid. Wanneer ik weer het bos in draai bedank ik de paarden voor hun geweldige show. De afleiding doet me goed. Langzamerhand kom ik weer in het vertrouwde ritme. Met elke stap voelen de benen soepeler aan. Het tempo kan omhoog. Voor ik het weet sta ik bij de eerste van de twee  verzorgingsposten van deze trail. De keuze is zoals het hoort bij een goede trailrun; krentenbrood, suikerbrood, ontbijtkoek, zoute sticks, chips, winegums, banaan, sinaasappel, water, sportdrank en cola. En enthousiaste vrijwilligers natuurlijk.

Ik neem een bekertje cola en wat brood en ga dan gauw weer verder. Het ritme krijg ik nu goed te pakken en ik begin zowaar lopers in te halen. Het grote genieten begint. Het parcours wisselt tussen brede zandpaden, modderige singletracks en ruiterpaden. Wanneer ik een perceel met net gekapte dennenbomen inloop ruik ik de geur van wel honderd kerstbomen. Hé, mijn neus is ook weer open! Wat een feest hier te zijn. Na het donkere dennenbos is daar ineens heel verrassend een grote vlakte met lang gras. Een waterig zonnetje breekt door. Verscholen in het gras liggen grote plassen water. De kletsnatte schoenen kunnen me nu niets schelen. Het is hier zo mooi en zo rustig. Ik heb nog geen wandelaar of mountainbiker gezien. Wie zegt dat Nederland te vol is moet maar eens mee gaan trailen. Op 18 kilometer komen drie lopers me tegemoet. Ze doen mee aan de halve marathon, maar hebben per ongeluk de route van de hele gevolgd en zijn nu verdwaald. Beter opletten mannen!

Na 25km krijg ik zicht op de Overijsselse Vecht.  De trail gaat nu op en af langs de rand van de stuwwal. Korte venijnige klimmetjes en afdalingen met gladde boomwortels. Dit technische gedeelte ligt me wel en vrolijk cross ik door de modder. De tijd vliegt voorbij. Gedachteloos kom ik aan bij de verzorging op 31 kilometer. Al snel komt oosterbuur Manfred aangelopen. We vertrekken tegelijkertijd voor de laatste elf kilometer. Zonder het hardop uit te spreken weten we allebei dat we nu tot de finish bij elkaar blijven. Als je samen een ultra hebt gelopen schept dat een band. We praten over onze loopervaringen en onze loopdromen. Met zijn 56 jaar startte Manfred dit jaar nog aan een 100-mijlloop. Helaas moest hij bij 110 kilometer uitstappen. We krijgen nu de eerste van drie stuifzandgebieden voor onze kiezen. In mijn beste Duits leg ik het ontstaan er van uit. Manfred doet alsof hij het begrijpt. We praten verder over politiek en de asielzoekers. We praten er over dat het 70 jaar geleden onmogelijk leek, maar dat we nu toch mooi een vreedzaam en verenigd Europa hebben. We spreken de hoop uit dat ook de landen het Midden-Oosten en Afrika ooit een eenheid zullen zijn.

De zandvlaktes hakken er aardig in. Het lopen is een soort snelwandelen geworden. We zijn blij als we weer het bos in lopen. Nog maar een paar kilometer tot de finish. Eerst nog het toetje van deze fantastische trail. We mogen de Besthemerberg nog een keer op. Ai, dat vinden de pootjes niet fijn. Maar naar beneden toe gaan alle remmen los. Daar wacht nog een verrassing, het zogenaamde Bostheater Ommen. Er zit helaas geen publiek op de tribunes en zonder applaus zwoegen we de trappen ervan omhoog. Eenmaal boven zien we de finish al liggen. Nog een laatste afdaling en met iets dat op een sprint lijkt lopen we na goed 4,5 uur de finish over.

Goed voor de 20^e en 21^e plaats van de 42 marathontrailers. Een Syriër en een Libiër delen soep uit aan de vermoeide lopers. De finishers zijn het met elkaar eens. We hebben een prachtige trail gelopen, maar een die erg zwaar was. Zeker voor herhaling vatbaar.

Ik neem afscheid van Leo en Manfred. Tot ziens, tot de volgende trail. Ik steek mijn hand op naar de mannen van de soep. Het ga jullie goed jongens! Ik hoop met heel mijn hart dat jullie dromen uitkomen!