Trail by the Sea 42 kilometer "zee-zand-zwaar"

Het licht van de nog prille zondagmorgen glipt de slaapkamer binnen. De oude man opent zijn ogen. Langzaam komt hij overeind. Zijn lijf is stram en zijn rug doet pijn. Voorzichtig tilt hij zijn rechterbeen uit bed, gevolgd door het linker. Zittend op de bedrand kijkt de oude man naar zijn benen. Zou hij er op kunnen staan? De man zucht diep. Hij is moe. Erg moe. Nog even blijven zitten denkt hij. De oude man probeert zich te herinneren waarom hij zo moe is.
Hij kijkt om zich heen. Hij is toch echt in zijn eigen slaapkamer wakker geworden. Ook staat er geen fles wijn op het nachtkastje. De oude man zucht nog eens diep en legt zijn zware hoofd in zijn handen, de ellebogen steunend op de pijnlijke benen. Hij sluit zijn vermoeide ogen. Er drijven flarden van herinneringen binnen. De mist in het hoofd van de man trekt langzaam weg.

De oude man ziet een klein jongetje op het strand. Samen met zijn broertje probeert het jongetje het opkomende water van hun zandkasteel weg te houden. In de verte laten grote schepen pijlers van wat later de Oosterscheldekering zal worden in het woelige water zakken. De oude man glimlacht. Hoeveel vakanties bracht hij als jochie daar niet door met zijn ouders, daar op de kop van Schouwen-Duiveland?

Nieuwe beelden komen binnen. Hetzelfde strand, alleen 35 jaar later. De Oosterscheldekering is gereed. De man is geen jongetje meer. De oude man ziet iemand in de bloei van zijn leven. De jongeman tuurt over zee. Hij haalt diep adem en proeft het zilt op zijn lippen. Hij ziet er gelukkig uit. Hij houdt van de zee. Van de wind en van de golven. Zijn lange haar wappert in de wind. Hij staat er ontspannen bij, daar aan de startlijn van zijn derde Trail by the Sea. Hij ziet de gespannen gezichten van de andere lopers om zich heen. Hij niet. Liep hij niet immers drie weken terug nog de dubbele Utrechtse Heuvelrugtrail? En vorige week nog Limburgs Halfzware? Dan is deze trailmarathon toch een makkie? De oude man lacht van binnen om zijn eigen jeugdige overmoed.

Er komen meer herinneringen in het hoofd van de oude man boven. De start op het stand. Vol gas richting de Oosterscheldekering. Vlak voor de kering linksaf door het duin en weer terug het strand op, waar ze vandaan kwamen. De steile trap op en aan de andere kant weer af, linksaf en dan de Boswachterij Westenschouwen in. De oude man ruikt de dennen weer. Hij denkt aan de kilometers die hij probleemloos afwerkte op die prachtige bospaadjes. Duintje op, duintje af. Hoe smaller het paadje des te meer hij genoot van het lopen. De
oude man ziet zichzelf weer gaan. Burgh-Haamstede in de verte, door de duinen en al een ruim halve marathon in de pootjes, maar nog steeds soepel de benen rond draaiend. Bij de verzorging ziet hij zijn Zeeuwse loopmaatje Lennard. Samen gaat het verder naar de Meeuwenduinen. De oude man grijpt naar zijn kuiten. De herinnering aan de Meeuwenduinen doet hem het zweet uitbreken. Wat is hij blij weer het strand op te mogen. Ook zand, maar dan vlak.

De oude man schudt het hoofd in zijn handen. Het strand is helemaal niet vlak. Het is vloed geworden. Het brede harde strand is verworden tot een smalle strook rul zand. De man die nog zo fris aan de start stond heeft het moeilijk. Zijn benen zijn zwaar, zijn rug gaat steeds meer pijn doen.   Maar hij moet verder. Weer de duinen in. Even gaat het weer wat beter. Veel te snel is daar weer het strand. De vier kilometer strand vergen het uiterste van de man. Hij weet dat hij er nog tien naar de finish moet. Eindelijk weer het bos is. Hij mag van zichzelf even wandelen. Hij pakt zijn rust bij de laatste verzorging. De route gaat weer op en neer door het bos. De oude man ziet zichzelf weer vloekend de steile klimmetjes omhoog strompelen. Hij lacht om zijn eigen geploeter. Niet te hard, want alles doet nog pijn.

De oude man tilt zijn benen terug in bed, hij legt zijn hoofd op het kussen. Wat had hij het zwaar daar aan de Zeeuwse kust. De laatste twee kilometer gaan weer over het strand. De man met het wapperende haar ziet er moe uit. Hij is zichtbaar aan het lijden. Waarom loopt hij verder als hij het eigenlijk niet meer leuk vindt? Hij vloekt en moppert op alles en iedereen. Godzijdank is daar de finish. Hij hoeft niet meer te lopen. Nooit meer. De oude man sluit de ogen. Rust heeft hij nodig. Rust.