Another 45 miles to go: Berg en Dal Ultra (60km)

Als het maar vet is, en zout. Wij zijn het er snel over eens. Wij zijn Renske, Hannah en ik. We lopen over de Mookerheide. De Maas glinstert in de verte. We moeten nog een kilometer of tien en dan kunnen we er ons pas daadwerkelijk aan over geven: de post-run maaltijd. We geloven dat ons lichaam zelf aangeeft wat het nodig heeft na al die langloperij. Bitterballen, bifiworstjes, Tucjes of gewoon een lekker frietje. Even de vetvoorraad en de zouten aanvullen. Ik krijg er trek in. Even later passeren we wat schapen en ik voeg shoarma aan mijn verlanglijstje voor het avondeten toe. Bij de eerstvolgende verzorging doe ik het af met een stukje banaan en wat dropjes. Gelukkig komt Jacolien kort na ons aanzetten bij de post en kunnen we met zijn viertjes weer verder richting finish. Nog maar zeven kilometer en dan zit de tiende Berg en Dal Ultra er op.

Bij de lokale tennisvereniging in Berg en Dal gaan we van start. We zijn te gast bij de wandelaars van s.v. De Lat. Zij zijn wat eerder vertrokken voor hun tocht over 25, 40 of 60 kilometer over de stuwwallen ten oosten van Nijmegen. Willem Mütze, een begrip in ultraland, heeft het weer mooi geregeld. 'Niet te hard van start', waarschuwt hij ons net voor de start, 'vergeet niet te genieten'.

Ik loop op met Mario, een imposante verschijning met al zijn tattoos. Maar een op en top vriendelijke kerel en goed gezelschap tijdens het lopen (jammer van zijn voorliefde voor ADO, Man. Utd. en Suunto ;-) ) Al ouwehoerend over van alles en nog wat lopen we twee keer verkeerd. Maar wat geeft het. De omgeving is prachtig. De bossen zijn nog overwegend groen, maar het rood, bruin en geel verraadt dat de herfst er aan komt. Vandaag is een mooie nazomerdag. De kilometers vliegen voorbij.

Over de schouder van Mario meekijkend

We lopen Heilig Landstichting in onder een poort door met een fraaie afbeelding van Maria en Jezus. Even later lopen we langs de prachtige Cenakelkerk. Die ik wil ik nog wel eens van binnen zien. Maar vandaag moet er gelopen worden. Zestig kilometer. Hardlopen is tegenwoordig mijn religie. Misschien wel de meest vreedzame van alle religies. Met alles er op en er aan. Innerlijke strijd, twijfel, geloof, hoop, liefde en zelfs wederopstanding. (Soms meerdere keren op een dag)

Cenakelkerk

Welkom in Heilig Landstichting

Mario gaat wat langzamer lopen en ik sluit aan bij Hannah, Jacolien en Renske. Met Renske praat ik er over; wat betekent het ultralopen voor je? Wat doet het met ons? We menen allebei dat we er in het dagelijks leven baat bij hebben. Lang lopen maakt je rustig. Veel problemen en zorgen van alledag ondergaan we als Boeddhistische monniken. Door het lopen. Geloven we tenminste. Maar ook de twijfel. Wat doet het met ons lijf? Met ons hart? Is het nou echt zo gezond als we onszelf voorhouden?

Bij de verzorgingspost kunnen we even aarden. Uit de camper van Willem komen boterhammen met gebakken ei tevoorschijn. Niet alleen de geest moet gevoed worden.

Broodje ei, wafel en cola. Superfoods voor ultralopers.

Jacolien houdt het bij vla.

We lopen verder met z'n viertjes. De glooiende heuvels met akkers en weiden gaan we over, door Groesbeek en weer de beboste stuwwallen op en af. Ik loop lekker en geloof dat ik nog uren door kan lopen. Jacolien twijfelt. Over L'Echappé Belle en over vlakke ultralopen. Renske, die tochten maakte van meer dan 300 kilometer non-stop, weet zeker dat ze nog niet tegen haar grenzen aan is gelopen. En Hannah loopt, zoals altijd, vredig verder. Het zijn drie sterke vrouwen waar ik mee loop. Ze geloven in zichzelf. Meestal. Maar altijd is het fijn om samen te lopen. Zeker weten!

Jacolien, Renske en Hannah laten me hun hielen zien...

De laatste kilometers. De benen die zojuist nog soepeltjes de kilometers afwerkten worden zwaarder en zwaarder. De twijfel slaat toe. Als ik vandaag makkelijk de 60 kilometer zou doorkomen wist ik zeker dat ik klaar was voor de 125 kilometer van de Indian Summer Ultra eind oktober. Poeh, ik moet er nog even niet aan denken. Van binnen hoor ik een stem: 'Weg met die negatieve gedachten Christiaan! Vertrouwen hebben! En hopen dat het meevalt...'

Na 6 uur en 59 minuten zijn we weer terug bij de start. Ik geloof dat ik klaar ben voor de ISU125!